Nieuws

Door Frits Feuler – Een losgeschoten ruggenwervel maakte afgelopen seizoen een abrupt einde aan de handbalcarrière van Kalia Klomp. De nu 25-jarige in Roermond geboren handbalster had in de zomer van 2023 net een tweejarig contract getekend bij de Duitse Bundesligaclub Buxtehuder SV toen het malheur zich aandiende. Lang duurde dat avontuur op Duitse bodem niet: een rugblessure betekende het einde van de actieve handbalsport. Door een losgeschoten wervel in haar rug loopt Klomp risico verlamd te raken als ze door blijft handballen. Ze zag haar droom om ooit de top te halen in rook opgaan. En dat midden in de competitie waar ze zo naar had uitgekeken.

Aan het begin van dit jaar keerde Klomp terug naar het hoge noorden, naar het Zweedse Boden. Aan de poolcirkel. Een stadje met 28.000 inwoners waar ze eind 2020 neerstreek bij ‘die andere handbalclub’, Boden Handball IF, dat dringend op zoek was naar tussentijdse versterking om lijfsbehoud in de hoogste liga te bewerkstelligen. Sinds het begin van dit seizoen terug in Boden waar ze werd ‘opgevist’ door Bodens Handbal BK, uitkomend op het derde Zweedse niveau.

Klomp doorliep de jeugdploegen van PSV en Hellas, kwam als 14-jarige binnen op de Handbalacademie, speelde met Jong Oranje, samen met Dione Housheer en Merel Freriks, op het WK in Hongarije, met een vijfde plek als resultaat. Bij de senioren kwam ze uit voor Vlug en Lenig, Handbal Venlo en Dalfsen voordat ze richting Scandinavië trok. Vlak voor het WK 2023 vond ze haar naam terug op de longlist voor dat eindtoernooi. Het zou een absoluut hoogtepunt in haar carrière moeten worden.

TOPSPORT EN STUDIE

Haar liefde voor handbal was enorm groot. Op de Academie combineerde ze topsport met studie: ze rondde naderhand een Masteropleiding Communicatie Wetenschap af waardoor ze in dienst kwam bij de gemeente Boden. “Daar werk ik 40 uur per week, de rest gaat op aan het trainen en coachen van mijn ploeg.”

En dan was er, in het najaar van 2020 toen de competitie hier vanwege corona nagenoeg stil lag, dat telefoontje uit Zweden. Spelen op het hoogste niveau in Zweden voelde als een unieke  kans. Handbal Venlo werd vaarwel gezegd, koffers gepakt pakken en via Düsseldorf vertrok Klomp naar het ‘grote onbekende avontuur’.

Nu is Klomp na een turbulent jaar terug in Zweden, waar ze niet langer op het veld, maar aan de zijlijn staat. Ze behaalde in oktober haar TU-4 trainersdiploma, zeg maar de HT-4 opleiding in Nederland waardoor ze op een hoger niveau mag trainen. Ook leerde ze drie jaar geleden haar Zweedse vriend Alexander kennen, met wie ze inmiddels samenwoont. “Gaaf om nu als trainster voor een groep te staan,” vertelt ze enthousiast over haar nieuwe rol aan de zijlijn. “Het gaat hier heel serieus aan toe, hoor! Vier keer trainen per week. De meiden hebben een ontzettende drive en we zetten stappen in de juiste richting, maar we zijn er nog niet.” Afgelopen zaterdag verloor Bodens het uitduel bij concurrent en nummer acht, Västeråsirsta HK met 31-22. “Die achtste plek is de veiligste plek na de reguliere competitie. De nummer negen speelt promotie/degradatie, de nummers 10, 11 en 12 zijn het haasje. Met de huidige tiende plek en zes punten na 12 duels moeten we na de jaarwisseling nog flink aan de bak!”

Met haar ploeg reist ze heel wat af voor uitwedstrijden: in heel Zweden wordt gespeeld. “Alles per vliegtuig, vanaf Luleåa, een half uurtje eerst met de bus daar naar toe. Het voelt alsof je vanuit Nederland een uitwedstrijd in het Spanje gaat spelen!” lacht ze. “We hebben een lastige eerste seizoenshelft gehad, maar ik ben er zeker van dat we na de winterstop de broodnodige punten gaan pakken.”

RUGBLESSURE

Klomps rugblessure liep als rode draad door haar sportieve en maatschappelijke leven. Een MRI-scan bevestigde het vermoeden van de artsen dat het er niet goed uitzag. “Ja, ik was stijf in mijn rug,” geeft ze aan. Soms kon ze na een wedstrijd of training niet echt goed lopen. Fysiotherapie moest uitkomst brengen. Verschillende diagnoses werden er ook gesteld: spieren niet sterk genoeg, niet lenig genoeg. Voor Klomp niet meteen iets om zich zorgen over te maken. “Dat gevoel hield aan totdat ik eind vorig jaar bij Buxtehuder SV, waar de trainingen aanmerkelijk meer en intensiever zijn, opeens pijnscheuten in mijn been begon te krijgen.” In Duitsland wordt gedurende twee of drie weken in de voorbereiding fysiek enorm hard getraind. Twaalf tot veertien trainingen plus een handvol wedstrijden per week zijn de normaalste zaak van de wereld. “Bij mij ging het daar toen mis,” herinnert ze zich nog maar al te goed. Klomp moest aan de medicatie, autorijden werd een handicap, zo leek het. Maar opgeven kwam toen – nog – niet in haar woordenboek voor.

“Eigenlijk heb ik al mijn hele leven last van mijn rug. Maar nu was er die uitstraling naar mijn been. Eerst dacht ik aan een afgescheurde hamstring, maar het bleek een van de wervels van mijn wervelstam te zijn die jaren geleden al is los geschoten en door de belasting steeds is verergerd,” licht ze haar ongemak toe. Dat wordt spondylolese genoemd. Wat heeft geresulteerd in een inmiddels platte wervelschijf, die een zenuw beknelt. Verlamming lag op de loer, een rolstoel ook. In Nederland liet ze een second opinion doen om er zeker van te zijn dat de eerdere diagnose klopte.

Gevaarlijk dus. “Als klein kind had ik een slechte motoriek, dus kreeg ik het advies om veel te sporten. Dat ongemak werd grotendeels weggenomen: het vele sporten betaalde zich uit. Maar deze blessure zag ik niet aankomen. Ik wilde niet in een rolstoel terecht komen, dan was stoppen met het actieve handbal de enige optie.” Ooit komt er toch een moment dat er een operatie zal moeten plaats vinden.

AFSCHEID

In haar laatste wedstrijd bij Buxtehuder SV, enorm belangrijk, werd ze naar voren geroepen als ‘woman of the match’. Een emotionele afsluiting van een te korte maar mooie loopbaan op het veld. Naast haar fulltime baan bij de gemeente probeert ze nu haar handbalkennis en ervaring over te dragen op een groep gretige meiden bij Bodens BK. “Ik wil niet iets doen om te doen,” merkt ze op, ik wil iets bijdragen, structuur opbouwen, visies over handbal samenbrengen en samenwerkingen etableren. Klomp wil meiden in Boden de beste mogelijkheden bieden om het maximale uit hun mogelijkheden bieden om het maximale uit hun handbalcarrière te halen. Het is niet altijd makkelijk, met vrienden en familie die op ruim 2500 kilometer afstand wonen: 30 uur met de auto, negen uur met het vliegtuig met een tussenstop in Stockholm. “Gelukkig kunnen we veel face timen, de wedstrijden volgen ze in Nederland via social media en livestreams.”

In de tussentijd geniet Klomp van haar nieuwe levensstijl, korte dagen en langere nachten in Zweeds Lapland waar het zomaar 20 graden onder nul kan worden. ““Skiën kan ik helaas niet zo vaak meer doen als ik zou willen, vanwege mijn rug. Maar af en toe glijd ik nog wel van de bergen af. Soms doe ik ook stiekem mee met een bepaalde oefening op het handbalveld. Maar echt volle bak gaan, nee, dat zit er niet meer in.”

 Ze heeft haar nieuwe situatie inmiddels volledig geaccepteerd.

cover Kalia Klomp, als speelster van Boden IF in de hoogste Zweedse liga

foto archief HSP / Mats Engfors / Fotographic