Nieuws

Door Frits Feuler – Op 71-jarige leeftijd is op 3 mei ex-handbalinternational Piet Kivit uit Geleen overleden. De uitvaart heeft, op nadrukkelijk verzoek van Piet, zaterdagmorgen in besloten kring plaats gevonden.

Kivit stamt uit een echte Geleense handbalfamilie. Zijn vrouw Riny Kivit-Rietbroek is de zus van de bekende trainerstak met namen als Pim, Gabrie en Jacques. Dochter Natasja Bekker-Kivit is momenteel assistent-trainster van Robert Nijdam bij Oranje meisjes U-20. Zoon Remco is jarenlang actief geweest in de hoogste klassen van het amateurvoetbal.

Piet Kivit begon zijn sportieve loopbaan als jeugdvoetballer bij Quick ’08 in Geleen. Het sportcomplex lag pal naast het Sint Michiellyceum, de middelbare school die in de jaren zestig en zeventig veel Limburgse handbaltalenten binnen de poorten had. Het zevenhandbal was in opmars. Het was uiteindelijk zijn gymleraar Chief Wauben die hem overhaalde om van sport te wisselen. “Jij moet gaan handballen,” hield hij de getalenteerde linkshander al vroeg voor.

Eerst een training bekijken in een gymzaal (!). Het enthousiasme en de drive van toenmalig trainster Annie Kusters bepaalden voortaan zijn sportieve loopbaan. Kivit stapte als 13-jarige over naar zijn vriendengroep die inmiddels al een paar jaar met de handbalsport bezig was. Hij sloeg een aantal jeugdgroepen over en belandde in de A-junioren. Samen met jongens als Simon Flendrie, Wil Hamers en René de Pagter.

De senioren hadden zijn talenten al gauw in de gaten en nodigden hem uit om een wedstrijd elfhandbal mee te spelen. Twee takken van het handbal, Kivit beheerste ze beide. ’s Zomers op het veld, in de winter meestal nog in garages in Rothem en Susteren. Feitelijk afgekeurde zalen. Of in de Eurohal in Valkenburg. Maar ook over de grens in Maasmechelen waar al een heuse sporthal lag. Limburg zou weldra volgen met tal van nieuwe accommodaties; sporthal Groenstraat in Geleen en de (oude) Jo Gerrishal in Roermond.

In 1965-1966 werd hij met Vlug en Lenig bij de senioren districtskampioen zevenhandbal, een competitie die nog in de kinderschoenen stond, met louter uit Limburgse teams. In 1967 promoveerde Kivit met Vlug en Lenig naar de hoofdklasse, zeg maar de huidige eredivisie, via een beslissingswedstrijd tegen Atilla Utrecht in Nijmegen. In het eerste seizoen eindigde de Geleense club achter Sittardia dat toen nog haar thuiswedstrijden speelde in de Geleense sporthal.

Zijn handbaltalenten waren ook de bondscoach niet onopgemerkt gebleven. Een gouden linkerhand maar ook met zijn rechter maakte hij vele doelpunten. Samen met Guus Cantelberg, de broers Simon en Rienk Flendrie en Pim Rietbroek debuteerde hij als 17-jarige in een interland in Utrecht en vormde hij toen de Limburgse inbreng. Vele successen zouden volgen. Later, als bondscoach van het Nederlands team, klopte zijn ploeg het grote West-Duitsland met 15-14.

Zijn loopbaan leek een uitgestippelde. Begonnen bij Vlug en Lenig, opgericht in 1949, een club die hij altijd zou blijven koesteren maar het verschil in inzicht hem ook meermaals parten speelde. Daarna actief bij ‘rivaal’ Sittardia (1969-1976) met negen titels, PSV Eindhoven (1976-1978) en Blauw Wit (1978-1981), waar hij twee nationale titels mocht vieren. In Oranje reikte hij tot 79 interlands.

Zeven seizoenen was het vervolgens stil rondom Kivit. In 1988 ging hij als trainer aan de slag bij de vrouwenploeg van Vlug en Lenig waarin ook zijn toen 16-jarige dochter Natasja speelde. Geen ervaring met dameshandbal. Toch nam hij de uitdaging, na vele gesprekken, aan.

Nog voor de start van het tweede seizoen (1989-1990) overleed zijn elftalleider Ger ter Beke. De hele ploeg was van de kaart, niks leek te lukken. Tijdens de winterperiode ging men gezamenlijk op skivakantie en daar werd de basis gelegd voor een prima tweede seizoenshelft. Een beslissingsduel tegen PSV in Weert moest de landskampioen aanwijzen. In de verlenging toonde Vlug en Lenig, via treffers van debutante Karin Hillen, zich nipt de sterkste. Een derde seizoen was in de maak, maar meningsverschillen noopten Kivit voortijdig de handdoek te gooien. Hij was echt even moe van het handbal!

Na jarenlange afwezigheid in de hallen was het uiteindelijk zijn dochter Natasja die haar vader mee nam naar de Limburgse Handbal Dagen. Daar ontmoette hij vele oud-handballers en zijn interesse leek weer gewekt.

Kivit had altijd een gefundeerde mening, recht voor zijn raap als het moest. Hij was een autoriteit. In zijn visie moet iedere handballer de basisprincipes van het aanvallen en verdedigen beheersen om aan de top te komen. Daar moet je uren op trainen, luidde zijn credo als speler, maar zeker ook als trainer.

Hard voor zichzelf, hard ook voor zijn ploegmaats of ploeg.