Nieuws

Door Frits Feuler – Duel nummer vijf van VZV in de strijd om de landstitel, thuis tegen Kwiek, ligt amper twee dagen achter ons als dit gesprek op Limburgse bodem plaats vindt. VZV plaatste zich als eerste ploeg voor de eindstrijd in een ‘best-of-three-serie’. Wie de opponent zou worden, was op dat moment nog niet duidelijk: in de andere groep waren SEW en Venlo de kanshebbers. Het werd uiteindelijk SEW. “Venlo heeft mijn voorkeur,” zou Janssen in het vrijdagmiddag-gesprek meermaals duiden. Hij werd niet 'verhoord'. Een gesprek met een bevlogen trainer, ruim drie uur praten over handbal en randzaken.

Edwin Janssen, succesvol coach bij de vrouwenploeg van VZV, is in zijn nopjes, voelt zich als een vis in het water. “Blij dat ik vorig seizoen toch ben doorgegaan!” klinkt het een paar maal tussendoor. Janssen (49) wist waar hij in de zomer van 2023 aan begon: hij verliet na zijn tweede periode van vijf seizoenen het Geleense Vlug en Lenig. Had alles uit de ploeg geperst, zag geen rek meer in de sportieve successen. Spelen om de medailles in Nederland, daar draait het ook bij Janssen om. Beker of landstitel maakt niet uit. Een van die ijzers heeft Janssen niet meer in het vuur: in het bekertoernooi versperden de buren en concurrent SEW de ploeg uit ’t Veld de weg naar de halve finale: 30-33 verlies. Nog meer motivatie voor Janssen en zijn gedreven spelersgroep om er in de strijd om de landstitel een extra schep bovenop te doen. Tegen een opponemt die op nauwelijks 20 kilometer afstand ‘woont’. De messen kunnen worden geslepen.

VZV speelde in 17 jaar eredivisie nog nooit een finale, voor zesvoudig kampioen SEW en al 45 jaar spelend op het hoogste niveau, is 2003/2004 het laatste jaar dat de titel ten koste van Vlug en Lenig werd binnengehaald: SEW begon met een 21-26 thuisnederlaag, zette dat een week later in Geleen recht (28-22 winst) om vervolgens op 5 mei 2004 in eigen hal de titel veilig te stellen met een 27-25 zege.  

Twee dagen nadat de dubbele punten thuis tegen Kwiek de club voor het eerst in de historie in de finale om de landstitel brachten, ontkomt ook Janssen niet aan emoties. “Ik voelde meer emotie dan ik ooit in het handbal gevoeld heb! Hier lopen fans rond die al 40 jaar de club door dik en dun steunen. Mooi, dat we dit nog mogen meemaken,” vertelt Janssen namens een groot deel van die fans. Het uitduel bij VOC, twee weken geleden, werd door ruim 250 supporters bijgewoond. “Een teken dat de club leeft. Daar kan ik van genieten. Maar we hebben er met z’n allen wel heel wat voor moeten doen. Soms ook met een traan, met een boze blik, met een beetje onbegrip. Achteraf gezien toch de juiste keuzes gemaakt, zeker omdat we bij het begin een aantal routiniers kwijt raakten en jonge talenten ingepast moesten worden.” 

Pien van der Geest speelt met VZV om de nationale titel, foto Patrick Hogervorst

Hij doet er alles aan om binnen alle geledingen van de club zijn stem te laten horen. “Niet om de wijsneus uit te hangen,” grapt hij, “maar ik hecht veel waarde aan een goede opleiding van jeugdspeelsters. Je krijgt de kans maar één keer om alles uit je handballeven te halen,” aldus de voormalig coach van Oranje U17 en U20. 

‘Talenten moeten doorstromen, ze moeten het belangrijk vinden om uit te komen in het eigen eerste team van VZV. En niet bij de hoofdmacht van een andere club’. / Edwin Janssen

Bouwen aan een vernieuwde ploeg, dat is Janssen op het lijf geschreven. “Je moet soms beslissingen nemen in het belang van de club én het team. Het zij zo. Maar ik ben apetrots op mijn speelsters die alle inspanningen tot nu toe beloond zien met die finaleplek. Waarmee is aangegeven dat we ook in ’t Veld, met onze niet geringe faciliteiten, niet hoeven onder te doen voor de gevestigde topclubs die jarenlang de vaderlandse competitie beheerst hebben. Gênant om te zien, vind ik, dat er om ons heen driftig getrokken wordt aan speelsters uit de lagere jeugdgroepen.” Zoiets is de Limburgse oefenmeester een doorn in het oog. “Eerst lekker maken, dan na een of twee jaar terug. Teleurgesteld, mogen wij de scherven opruimen.”

“Waar ik goed in ben, is bouwen met de eigen jeugd, ergens beginnen en doorzetten. Dat VZV de laatste jaren een tiental speelsters van kwaliteit heeft uitgezwaaid en mede daarom lager is geëindigd, dat ontmoedigt mij in het geheel niet. Het gaat mij om de club. En de club JuRo Unirek VZV vind ik juist interessant. Dat zei ik ook meteen tegen jullie manager Ard de Ruiter, toen hij mij benaderde. VZV, dat is een mooie club.” Edwin Janssen

In de competitie nek-aan-nek met VOC, waar veel talenten door-de-weeks op de HandbalAcademie aan hun opleiding werken. Die talenten moesten ook aan de kant worden geschoven, wilde VZV uitzicht houden op de finale. Het eerste duel was nog voor de Amsterdamse ploeg (28-30), twee weken later werd SEW geklopt: 28-27. De marsroute richting de titelstrijd werd stap voor stap ingezet: twee Europese potjes tegen Dudelange waren verfrissend, niet meer dan dat. Met regerend kampioen Venlo werd tussendoor ook nog afgerekend: 28-27. Waar zou die opmars gaan eindigen, zou Janssen zich meer dan eens afvragen. Met zes zeges op rij werd 2024 afgesloten. Het Europese tweeluik met het Griekse Ionias was een lichte teleurstelling: twee duidelijke nederlagen. “Tot 9-9 in het uitduel konden we mee, daarna waren de profs een maatje te groot voor ons. Toch zijn we daar sterker uit gekomen, genoeg leermomenten, moet ik achteraf constateren,” licht de enthousiaste oefenmeester toe. “Europese duels zijn apart, je bent als groep langer bij elkaar in een volstrekt andere omgeving. Begin 2025 was dit nog niet zichtbaar, onze resultaten voor de buitenwacht vielen tegen: acht wedstrijden, drie nederlagen waaronder een pijnlijke uitglijder bij zijn vorige club in Geleen.” Niks aan de hand, hield Janssen zijn ploeg voor. “Blessures, niet goed kunnen doortrainen, veel wedstrijden in korte tijd. Maar we bleven in onze missie geloven. Verder met datgene wat we hebben afgesproken, doen wat we moeten doen, geen andere koers gaan varen. Iedereen is fit.”

MOKERSLAG

Mooie woorden, die blijkbaar goed binnen kwamen bij zijn selectie. Vier zeges, waaronder de winst midweeks bij VOC: 17-23. “Een berepartij, van iedereen,” geniet Janssen nog na van die mokerslag die de ploeg in de hoofdstad uitdeelde. Meteen steeg VZV richting kampioenskandidaat nummer een voor de landstitel. En dan nu, uitgerekend tegen SEW dat de race als koploper in de reguliere competitie en in de andere groep verdraaid lang volhield. In Venlo werden de punten gekaapt, geen sinecure. Daarnaast alleen maar overwinningen al was het thuisverlies tegen het verrassend spelende Kwiek een misrekening en bracht Quintus SEW vrijdagavond ook nog zwaar in de problemen. Hele dorpen komen begin mei in bewegingen, de hallen zullen te klein zijn als de eindsprint naar de kampioenschaal begint.

“De opzet is: laat mij bouwen. Drie jaar lang. Dan moet het goed komen. Ik zie talent bij het eerste, maar ik heb ook dames 2 en de junioren gezien. Het doel is om de aansluiting met de top van de eredivisie weer te bewerkstelligen”. Edwin Janssen

Janssen pendelt wekelijks ruim 250 kilometer vanuit zijn woonplaats Stein naar ’t Veld. Een autorit van bijna drie uur! De meeste forensen werken iets dichter bij huis: Janssen stapt niet dagelijks in de auto. Pas op woensdagmiddag stuurt hij richting Noord-Holland over de A2 om vervolgens vroeg in de avond zijn eerste training te leiden. Zijn assistent opent de trainingsweek. Aan de rand van het dorp heeft hij via de club een huis ter beschikking waar hij met zijn vrouw Rilana tot aan het weekeinde verblijft. Ook zij, steun en toeverlaat op de achtergrond is een belangrijke schakel in het handballeven van Edwin: “Ze speelde zelf bij ESC’90 en SVM, heeft dus wel wat handbalkennis. Ze weet hoeveel tijd ik in dit project steek. Zonder haar medewerking, noem het maar een klankbord, was hier geen beginnen aan geweest!” Bijna twee jaar geleden volgde hij Rolf Schulte op als coach. Een droom die hij reeds eerder had: trainen in het noorden of westen bij een topclub. “Niks mis met de gezelligheid en sportieve resultaten bij V&L, maar toen deze kans zich aandiende was het ‘yes or no’.” Janssen werkt als gebouwbeheerder bij het Universitair Sportcentrum van Maastricht, zijn vrouw Rilana als virtual merchandiser in Eindhoven. Er moest nog veel overleg met beide werkgevers volgen voordat de krabbel gezet kon worden. Een rondleiding op zijn ‘nieuwe werkplek’ deed de rest.

Na de plaatsing voor de finale gaf Janssen zijn spelersgroep een aantal dagen rond koningsdag vrijdag. Vanaf maandag – Janssen pendelt de laatste weken ook op die dag heen en weer om zich te vergewissen van de vorderingen binnen de hoogste jeugdgroepen – ligt de focus op het drieluik met de buren. Die doelstelling heeft de ploeg aan het begin van die seizoen duidelijk met elkaar afgesproken. Wedstrijden in de play offs waren al een hoogtepunt op zich, met gevoel, met emoties. 10, 18 en mogelijk 25 mei staan bij alle VZV-fans rood omcirkeld in de agenda. Janssen en zijn ploeg zijn vooral gebaat bij rust. “Kort genieten, nu moet de knop om.”

Janssen kijkt uit naar de voorbereiding op die laatste twee of drie beslissende duels, de sfeer, de supporters die nu al enthousiast raken. Belangrijk in iedere wedstrijd is het contact met bepaalde speelsters binnen het veld, het verlengstuk van de coach. "In de dekking is Nomi In de Braekt de centrale figuur, aanvallend moeten de impulsen komen van Esma Staal en Meike van Splunter. Korte lijnen, zij regelen de voortgang."De oefenmeester bekijkt alles nuchter, waakt over teveel euforie en weet bijzonder goed wat zijn groep wel en niet aankan. “Niet van het concept of programma afwijken, doen waar we goed in zijn. Tempohandbal, defensief sterk blijven staan. Met tussendoor in de wedstrijd mogelijk een aantal kleinere aanpassingen. Talenten en routine samen brengen voor dat ene doel waar ze in ’t Veld hartstochtelijk naar toeleven. Daarmee is niet gezegd dat we dit kunstje even gaan flikken. SEW is een gelouterde ploeg, maar niks is zeker in dit soort situaties.” 18 april 1948 was de startdatum voor handbal in 't Veld, op verzoek van een aantal dames van de naaischool. In 1982 vierde de club het Nederlands kampioenschap veldhandbal..Wordt de meimaand in 2025 de tweede feestmaand in de ruim 75-jarige clubgeschiedenis?

cover foto 1 Een gedreven coach bij VZV: Edwin Janssen tijdens een time out

foto 2 Na de wedstrijd even bijpraten met echtgenote Rilana

foto's Patrick Hogervorst