Nieuws

Iedere handballiefhebber kent haar: Yvette Broch, ex-international. Gedreven aan de lijn, vechtend voor elke bal. Defensief oersterk. Haar uitstraling binnen en buiten de lijnen is enorm. Ze verliet een poosje het tophandbal, was van de handbalradar. Plots dook ze vorig jaar op bij een van haar vorige clubs, het Franse Metz, de ploeg van toen nog Oranje-bondscoach Emmanuel Mayonnade die poogde haar in de selectie voor de Spelen in Tokio te krijgen. Broch had haar principes. Deze zomer stapte ze, samen met keepster Tess Wester, over naar het Roemeense CSM Bucuresti. Op jacht naar prijzen.

Op de website van de Europese Handbal Federatie (EHF) geeft ze een inkijkje in haar leven, haar liefde voor handbal en wat haar verder zoal bezig houdt.

Het duurde even voordat ik erachter kwam dat dat niet echt het geval was. En dit is prima. Dit ben ik. Dit is Yvette. Daarom heb ik ervoor gekozen om jullie mijn verhaal te vertellen. Want het maakt niet uit of je een handbalster bent of in een andere setting werkt. Je bent waarschijnlijk in deze situatie terechtgekomen, in een poging het plezier te herontdekken en de druk achter je te laten.

Geboren in Monster, een dorpje vlakbij Den Haag. Het meisje uit Monster, toch? Ik kan me voorstellen dat dit het begin zou kunnen zijn van een prachtig boek. Sommige dingen zijn niet uit te leggen, maar toch vertellen ze bijna een verhaal. Voor een klein meisje uit Monster was het begin bescheiden. Het ging niet om handbal van jongs af aan, ik was bezig met gymnastiek. In mijn dorp gingen meisjes naar gymnastiek en jongens voetbalden. Ik ging dus ook en probeerde die sport met mijn zussen. Maar ik groeide snel, ik was erg lang voor deze sport.

De overstap naar handbal was dan ook vrij eenvoudig te maken. Vanaf dit punt verwacht je waarschijnlijk hetzelfde oude verhaal, toch? Getalenteerde meid richt grote schade aan in de juniorenteams, promoveert snel naar de senioren, maakt haar debuut op 14 of 15 jaar oud en behaalt vervolgens tal van medailles en trofeeën.

Oké, ik heb je verteld dat het een achtbaan was, dus maak je veiligheidsgordels vast, want dit is niet je gebruikelijke handbalverhaal.

Toen ik 11 was, besloot ik het in handbal te proberen en ik vond het erg leuk. Een paar jaar ging dat best goed. Maar op dat moment was handbal niet alles voor mij. Omdat dit in Nederland geen populaire sport was, probeerde ik ook een carrière in het modellenwerk, dus mijn focus lag niet helemaal op handbal. Dus toen ik bijna 17 jaar oud was, nam ik een pauze in het handbal. Even een kleine sneak peek in mijn toekomst: het was niet de enige.

TV-show

Terug naar het verhaal nu. In die tijd deed ik mee aan een tv-show, Holland Next Topmodel. Ik eindigde als tweede in de competitie en tekende een contract bij een bureau. Handbal was toen niet mijn droom. Ik lach er nu een beetje om, maar op dat moment droomde ik ervan om een ​​topmodel ter wereld te worden. Gek, toch? Ik moest een paar kilo afvallen en de enige manier om dat te doen was stoppen met handbal. Ik zat in het nationale junioren team, we trainden bijna dagelijks en het was onmogelijk om beide carrières voort te zetten. Ik moest een beslissing nemen. Wauw, ik herinner het me nu: het leek een gekke beslissing. Maar het zag er volkomen normaal uit.

Je ziet me waarschijnlijk niet als de bonafide fashionista, maar ik was gek op alles in de mode. De trends, alle ontwerpers, wat hot was en wat niet, wat de toekomst zou brengen. De glamour, de catwalks, de designers. Het ziet er echt uit als de perfecte foto, toch? Het is het niet. Het is echt een harde wereld, ik was ook heel jong, ik moest elke keer afvallen en voelde me niet goed genoeg, niet mooi genoeg. Vanaf dat moment had ik er gewoon genoeg van. Toen stopte ik.

Tegengesteld

Stel je de paradox voor waarin ik leefde: ik was handbalster en ook model geweest. Twee totaal tegengestelde richtingen, twee totaal tegengestelde beroepen, twee totaal tegengestelde manieren van leven. Toen stond ik op een kruispunt. Gelukkig woonde ik in Amsterdam, waar mijn voormalige teamgenoten van het juniorenelftal elke dag trainden.

Plots stond handbal weer op de agenda. Ideeën flitsten voorbij: zou ik weer op het veld kunnen terugkeren? Maar ik was zoveel afgevallen... In mijn hoofd groeide het idee, de gretigheid was te groot. Ik moest als een gek werken om mijn kracht terug te krijgen. Toch zag het er goed uit: na een seizoen in Amsterdam, bij VOC, kreeg ik mijn eerste profcontract bij het Spaanse BM Alcobendas in Madrid. Het plan stond vast: twee jaar blijven, terugkomen en mijn studie Mode en Management afronden bij AMFI – het Amsterdam Fashion Institute. Ik was toen zo verdiept in de mode! Het grappige is dat je plannen niet helemaal lopen zoals je wilt. Ik ben dus nooit goed teruggekomen naar Nederland.

Prettig gevoel

En alle volgende ervaringen, van mijn jaren in Metz tot die in Győr, hebben me echt veranderd. Tien jaar geleden had ik nooit kunnen bedenken dat ik iets zou dragen dat op dat moment niet in de trend of in de mode was. Direct? Je moet aantrekken waar je je prettig bij voelt en niet alleen rode kleding hebben, want rood is de onmisbare kleur van het seizoen. Ik doe het en ik voel me uitstekend.

Spelen in Spanje heeft me echt veranderd. Het contact met een club in een profcompetitie motiveerde me enorm en zorgde ervoor dat ik harder trainde en nog meer van handbal ging genieten. De verhuizing naar Metz, in 2011 – ik was 20 -  was opnieuw een schok, omdat het niveau zo hoog was. Maar ik zette mijn eerste stappen in die handbalwereld, daarom besloot ik natuurlijk nog meer te gaan trainen. In mijn vier jaar daar heb ik veel geleerd. De druk om te presteren was enorm, er waren enkele moeilijke momenten, waar ik me niet mezelf kon voelen. In mijn modellencarrière waren de gevoelens hetzelfde: je moest er mooi uitzien, elke keer schitteren, op de catwalk lopen, alles perfect hebben in de fotoshoots voor de tijdschriften.

Ik was al ervaren en klaar om de volgende stap te maken. Győr was toen het beste team ter wereld en ik was erg blij om voor hen te tekenen. Het betekende dat ik nog beter zou worden, een van de beste speelsters ter wereld. Dat wilde ik zeker zijn. Ik werd inderdaad de beste cirkelspeelster op het EK 2016 en het WK 2017. Uiteindelijk was de prijs voor al deze trofeeën en individuele prijzen te hoog. Aan de ene kant had ik alles: ik  speelde voor het beste team ter wereld, won twee keer de DELO EHF Champions League, een ploeg als Györ was uitstekend georganiseerd. Ik had alle reden om gelukkig te zijn, maar na drie jaar besefte ik dat ik dat niet was.

De eerste trofee...

Want dit is wat ik dacht: nadat ik de DELO EHF Champions League had gewonnen, zou ik zo blij zijn! En voor de eerste trofee voelde het geweldig. De tweede toch anders? Na een paar dagen niets, alleen maar leegte. Ik was gewoon fysiek en mentaal gehavend. Het ritme was gewoon overweldigend, mijn hele leven was vooraf gepland en het ging allemaal om navigeren tussen wedstrijden en trainingen. Ik realiseerde me dat ik mezelf te veel pushte. Elke dag moest ik beter worden, iets wat me door de jaren heen veel heeft gebracht. Maar het heeft me ook kapot gemaakt.

De beslissing om een ​​punt achter mijn carrière te zetten was voor velen een schokkende. Omdat ik eindelijk alles had, had ik gelukkig moeten zijn. Ik had zo hard gewerkt om daar te zijn...Dat was in 2018.

Maar die andere kant in mij die schreeuwde om rust te nemen, de balans terug te vinden, andere dingen in het leven te ervaren. Ik was toen echt helemaal klaar met handbal, wist dat ik wilde stoppen. Maar om het hardop te zeggen kostte me enkele weken. Want weet je, ik vond het ook heel moeilijk.

En ik moest stoppen

Twee jaar en zeven maanden heb ik geen handbal gespeeld. Ik laadde me op en kreeg eindelijk tijd voor mezelf. Ik nam zelfs deel aan een Nederlandse tv-show genaamd "Expeditie Robinson", waarin ik en andere deelnemers geïsoleerd werden in Maleisië. Ik leerde het comfort waarderen dat we hebben: eten op tafel, een zacht bed, alles wat we nodig hebben om een ​​‘goed’ leven te leiden. Daar leerde ik hoe ik het zonder al deze dingen moest doen. Dingen zoals leven met het ritme van de natuur. Wakker worden als de zon op is, slapen als de zon ondergaat. Eten vinden om te kunnen eten, vuur maken en een slaapplaats... Het was geweldig! De eerste week was zwaar, maar wel een ervaring, want hier, in ons ‘normale’ leven, zijn we bijna gescheiden van de natuur. Het was een geweldige ervaring.

Maar handbal is nog steeds een deel van mij. Na deze ervaringen wilde ik terugkomen en weer van het handbal genieten. Nou, mijn carrière was nog niet voorbij. Ik heb een aantal afspraken met mezelf gemaakt, vooral voordat ik tekende voor een club zo groot als CSM Bucuresti: dat ik aardig voor mezelf zal zijn. Om naar mijn lichaam te luisteren en mezelf geen druk op te leggen. Op het hoogste niveau zal er altijd de druk zijn om te winnen. Maar het zal me niet meer raken, ik ga niet gemeen tegen mezelf zijn.

Natuurlijk ga ik er vanuit om elke wedstrijd te winnen, dat zit gewoon in mijn aard. Van de modellen- tot de handbalcarrière, ik ben altijd zo geweest en zal nooit veranderen. Er is echter een verschil: ik kan de druk van jaren terug nu wel aan. Ik voel me zekerder met wie ik ben. Dus nu ik weer op het veld sta en me heel gelukkig voel, zou je kunnen vragen: waar was je gelukkiger? Op het veld of op de catwalk? Het antwoord is eenvoudig: op het veld. Ik hou van dit spel. Want het gaat altijd om het ego, om je trots. Bij handbal werk je elke dag. Maar uiteindelijk heb je een doel: de grote titel, de grote trofee, de gouden medaille. Als je het krijgt, word je ego verwend.

Nu, op 30-jarige leeftijd, kan ik als mens zien hoe belangrijk al deze ervaringen voor mij zijn geweest. Om me te helpen mezelf beter te begrijpen, om vat te krijgen op deze grote wereld. Ik zie nu ook dat het mijn ego was die wilde winnen. En “zij” is alleen tevreden met de eerste plaats, de gouden medaille. Ze mikt steeds hoger. Ik hou van dit deel van mezelf, maar soms moet ik haar afkoelen. Het gaat altijd om balans. De reis is lang geweest en ik heb geleerd om de puzzel stap voor stap in elkaar te zetten. Ik leef nu in het moment en stel niet per se doelen op de lange termijn.

Het was niet de gemakkelijkste weg, toch? We waren allemaal jong, we deden allemaal dingen om de buitenwereld te plezieren. Maar het belangrijkste is dat je gelukkig bent met jezelf. Ik heb je een achtbaan beloofd en nu heb ik je er doorheen geleid.

Zou ik iets veranderen? Waarschijnlijk. Iedereen zou het doen. Maar ik ben echt blij met hoe alles is verlopen. Ik ben geen handbalster. Ik ben Yvette. Dit is de belangrijkste les die ik mijn hele leven heb geleerd. Belangrijker is dat ik op deze manier gelukkig ben. En ik zou het nooit voor de wereld veranderen.

Yvette Broch

oktober 2021