Nieuws

 “De Aanfluiting”

Ieder jaar, op de tweede zondag in mei, legt mijn moeder me uit dat ze al die speciale aandacht wat overdreven vindt. “Het is iedere dag Moederdag! Kom maar wat vaker langs, dat vind ik veel leuker dan een cadeautje”, hoor ik dan schuldbewust aan door het geringe aantal bezoekjes. Maar zoals ieder jaar, sta ik op de betreffende feestdag met een keurig ingepakt kleinigheidje voor de deur. Want zo hoort het. Vanuit de Veilig Sportklimaatbenadering dacht het NHV waarschijnlijk dat ze dat ook kon, maar dan natuurlijk beter. Want scheidsrechters, de moederoversten uit de handbalwereld, verdienen ook een speciaal moment van aandacht?! Echter is één dag ter verering niet voldoende. Nee, de arbiters kregen een complete week. Typerend voor het Nederlandse scheidsrechterskorps, dat al zo vaak een hoofdrol opeist.

Maar volgens het NHV werd de week van de scheidsrechter een groot succes! Scheidsrechterscafés met prominente sprekers waar de toegestroomde fluitisten met de benen buiten hingen. Deelname uit het hele land aan de scheidsrechters-fotoactie en bestuursleden die massaal in het holletje van hun verenigingsscheidsrechter kropen om zelf VIP-tickets te winnen voor EK-kwalificatiewedstrijden. Goede initiatieven om de scheidsrechters in Nederland eens terecht in het zonnetje te zetten en om de nationale herenselectie te promoten in hun lijdensweg richting het wederom mislopen van een eindtoernooi. Alhoewel iedereen ook dacht dat Van Gaal het niet ging redden. Wie weet heeft Fiege ook een gouden… Afijn, dit is stof voor een column na 2 november wanneer Nederland het in Almere opneemt tegen Noorwegen.

Persoonlijk besloot ik ook een duit in de verheerlijkingszak van de scheidsrechters te doen tijdens mijn wedstrijd met VOC tegen Hellas. Dit duel stond onder leiding van Wim Palts en zijn Roemeense wederhelft Adrian Tanasescu. Even na rust ontstond wat consternatie over een op z’n zachtst gezegd niet geheel unanieme beslissing. Palts wees na het afbreken van een Hellas-aanval naar de stip, terwijl Tanasescu het voordeel aan VOC gaf. Na overleg, waarvan ik me sterk afvraag in welke voertaal, werd de strafworp alsnog toegekend. Laten we het van de positieve kant bekijken, in ieder geval had één van de arbiters het bij het juiste eind! Daarom trakteerde ik Tanasescu op een opgestoken duim tezamen met de woorden “Goed gezien”.

De daaropvolgende twee minuten mocht ik vanaf de kant toekijken, water drinken, mijn vingers nog eens in de harspot dopen en op een Dextro knagen. Ik had straf. Toen ik na afloop verhaal ging halen bij meneer Tanasescu, vroeg ik eerst of het gesprek in het Nederlands kon. Toen het antwoord “Yes” was, wist ik al dat hij niets had begrepen van mijn bijdrage aan de Week van de Scheidsrechter. Na mijn uitleg kon een excuus van zijn kant niet voorkomen dat er weer een donatie van vijfentwintig euro kon worden bijgeschreven aan de boetepot van VOC. Jammer, maar ja, ik had mijn reputatie dan ook niet echt mee aldus Adrian. Gezien het temperament in Amsterdam, kunnen we hierdoor aan het eind van het seizoen misschien wel met de complete selectie naar Ibiza.

Ik maak er nu grappen over, maar eigenlijk is het natuurlijk diep triest dat de kloof tussen spelers en scheidsrechters zo groot is geworden. Daarom had ik gehoopt dat de Week van de Scheidsrechter iets meer dan wat marketingacties had gebracht. Iets dat voor een stukje wederzijds begrip had gezorgd. Wij als spelers vinden dat we dagelijks keihard trainen om een maximale prestatie neer te zetten, maar wat doet een scheidsrechter eigenlijk om op topniveau te komen?  Ik zou het niet weten. Wat ik zie is een Marco Remmerswaal die amper de overkant van het veld haalt voordat de hand in de lucht gaat ten teken van tijdspel. Aan de andere kant hekelt iedere scheidsrechter mijn uitgesproken attitude die tijdens het sporten naar boven komt. Maar weten zij waar dit vandaan komt?

Begrijp me niet verkeerd, ik predik absoluut niet voor respectloze taferelen tussen spelers en scheidsrechters zoals deze zich bijvoorbeeld soms op het voetbalveld voordoen. Maar emotie hoort bij sport. We vinden het allemaal prachtig als we het met gebalde vuisten uitschreeuwen na de winnende treffer, maar wanneer openlijk wordt gebaald van een toegekende strafworp vliegen de tijdstraffen je om de oren. Ik wacht nog steeds op de scheidsrechter die me met scherpe tong van repliek dient. “Met die grote voeten van je is de kans nou eenmaal aanwezig dat je in de cirkel staat”, waarna we achteraf in de kantine onder het genot van een biertje lachen om het voorval in plaats van dat ik me twee minuten zit op te vreten aan de kant.

In dat kader moet ik het koppel Görtzen en Ortmans een compliment maken. Een jong duo met nog niet al te veel nationale bagage. Ik heb ze dit seizoen echter al tweemaal mogen begroeten op het veld en in plaats van de scheidsrechterlijke Gestapo uit te hangen, floten ze in dienst van de twee ploegen op het veld. Uiteraard niet foutloos, net zoals ik niet foutloos handbal, maar met ruimte voor sportemotie. Een leeuw valt niet te temmen door er hard tegen te schreeuwen of een zweep te gebruiken, maar door uit te stralen dat jij het overwicht hebt.

(21 oktober 2014) Piëtte van Hoorn