Nieuws

“Promoveren is moeilijk, degraderen ook”

Door Frits Feuler – Handbal in de eerste divisie bij de mannen kent een uiterst spannend verloop. Het werken met periodekampioenen houdt in dat de motivatie bij bijna alle ploegen tot het einde van een lang seizoen – 26 wedstrijden – gewaarborgd blijft. www.handbalstartpunt trof de twee kemphanen die in de derde periode strijden om het laatste startbewijs: thuisploeg Smezo/BFC van trainer Nick Onink en Snelwiek 2 van Remco Peters.  Vijf punten verschil op de ranglijst voor aanvang, met tien punten na zes duels ongeslagen aan kop in de derde periode. Met dezelfde doelen aan deze competitie begonnen: titelaspiraties of anders een prijs pakken in de vorm van een periodetitel. Maar mogelijk ook over een paar maanden weken een illusie armer. Om uiteenlopende redenen.

Snelwiek is het 'kleinere broertje' van het 'grote' HARO, dat uitkomt in de eredivisie maar daar stijf onderaan bungelt. Het is de grootste, niet gefuseerde club in de regio Rotterdam. “Als je hogerop wilt, moet je natuurlijk naar HARO komen!” is een veelgehoorde uitspraak in het Rotterdamse handbal. De club staat bekend om zijn vele maatschappelijke projecten en werd daarvoor door de gemeente Rotterdam beloond met het certificaat 'Sport Plus Project.' “We proberen in de buurten jongeren aan te sporen om te komen sporten. Dat vraagt veel vrijwillgers en inzet. Lukt aardig toe nu toe!”

Een uur voor de wedstrijd arriveert Peters, voor het achtste seizoen bezig, met zijn uitgedunde selectie in sporthal De Haamen. Lekker ontspannen maar toch een beetje gespannen als je zo naar de koppies van de spelers kijkt. Als degradatiekandidaat in de hoofdklasse stapte hij in. Nu in de middenmoot van de eerste divisie. “Wij willen met deze groep zo hoog mogelijk eindigen. Nu zesde, nog kansen in de derde periode. Een mix van ervaren en jeugdige spelers,” aldus de 41-jarige coach die aangeeft dat zijn ploeg niet meer dan twee keer per week traint.

“We trainen met HARO overlappend, sommige spelers van team 2 kunnen extra meedoen met de hoofdploeg die in het algemeen over wat weinig ervaring beschikt. Maar spelers uit team 2 worden door trainen op een nog hoger niveau ook beter. Ook van onderlinge wedstrijden die we spelen. Maar we beseffen ook dat promoveren moeilijk wordt. Enerzijds door het niveau van de concurrenten, anderzijds natuurlijk het al dan niet in de eredivisie blijven van HARO. We mogen immers niet met twee ploegen van dezelfde club op dat niveau spelen.”

In het duel met koploper BFC gaat het de eerste helft licht crescendo met de Rotterdammers die in routinier Arjan Stuiver en Robin Looijen twee boomlange schutters van formaat hebben: 15-16 halverwege. Na de pauze verandert de BFC-coach van defensieve tactiek en voorziet Stuiver van een cipier. Die verhuist naar de cirkelpositie waar hij ook als een heuse stoorzender fungeert. Looijen neemt met een aantal loeiharde afstandsschoten zijn werk over.

Naarmate de wedstrijd vordert ebt de conditie weg bij de Rotterdammers. Vier wissels zijn, vergeleken met de batterij volk op de Beekse wisselbank, doodeenvoudig te weinig. Peters houdt de moed erin maar ziet gaandeweg in dat de thuisploeg nog even het gaspedaal indrukt. 20-22 is de laatste voordelige marge, de laatste twintig minuten is het spitsroeden lopen en raakt het batterijtje beetje voor beetje leeg. 27-23 is de genadeklap, 29-26 de eindstand.

Een voor een zinken de spelers van Snelwiek ter aarde, wetende dat een ticket in de derde periode nu wel ver weg is. BFC is een en al euforie. Maar ook daar beseft men dat er nog geen prijs binnen is.

Voor Snelwiek is het zelfs nog maar de vraag of, bij degradatie van HARO, de plek in de eerste divisie behouden blijft. Als men 'verplicht' daardoor een stapje terug moet doen naar de tweede divisie, stagneert natuurlijk de opleiding van jonge talenten. Maar dat is, zo weet Peters, een zorg voor later. Olympia en DIOS gingen al met een periode aan de haal, BFC zal nummer drie worden. 

Er ligt ook nog een ticket in de vierde periode....