Nieuws

Doorknokken is mijn motto

PETER LOTMAN - Leidschendam - Er zijn sporters die in hun prille loopbaan meer narigheid meemaken dan een ander in zijn hele leven. Handbalkeeper Micha Vinkesteijn is zo iemand. Een verhaal over niet opgeven na kruisbandblessures en twee keer een harstilstand.

Het moet vooral geen medische verhandeling worden en al helemaal geen zielig verhaal. Micha Vinkesteijn benadrukt het nog maar eens tijdens het gesprek. Wat hij wil uitstralen, is dat je met een positieve kijk op het leven een heel eind kunt komen. Een sterk karakter en ongelofelijk veel wilskracht kun je de voormalig handbalkeeper niet ontzeggen. Dáár moet dit verhaal over gaan. Over het bijtertje Vinkesteijn, die zijn beloftevolle loopbaan in duigen zag vallen. ,,Ik was alles kwijt. Mijn baan, mijn handbal, mijn leven.”

Het begint eigenlijk al bij de geboorte van de nu 28-jarige Micha Vinkesteijn. ,,Ik had een geboren hartafwijking. Hoefde niet geopereerd te worden. Ja, op zijn zestigste misschien, zeiden ze tegen mijn ouders.” Maar toch ging het mis. Hij weet het nog goed. In 2012. ,,Ik kwam terug van een stage en kreeg op Utrecht Centraal een hartstilstand. Ik heb twee dagen in coma gelegen. Daarna herstelde ik goed en na driekwart jaar mocht ik weer keepen.”

Inmiddels was er een ICD geïmplanteerd bij hem. ,,Een apparaatje dat mijn hartslag monitort. Als er iets hapert, geeft dat kastje een impuls. Ga maar gewoon door met je leven, was de boodschap.” En dat deed de talentrijke keeper van EHC. Maar tussen die hartproblemen door moest hij ook nog eens twee keer geopereerd worden aan een afgescheurde kruisband in zijn knie. ,,Eerst in 2010 de ene knie en in 2014 de andere. Lange revalidatie van anderhalf jaar, maar toch weer gaan keepen. Opgeven? Ik heb het nooit overwogen. Doorknokken en kijken waar ik uitkom, was mijn motto.”

Hij kreeg daarbij veel steun van zijn vriendin Aniek van de Coevering. Ook handbalster en juist op het moment dat zij als talent overstapte van Wings naar VOC Amsterdam óók uitgeschakeld door een kruisbandblessure. ,,We waren een mooi stel. Maar we hebben ons er prachtig doorheen geslagen. Aniek handbalt nu al weer een paar jaar bij Oliveo in Pijnacker. Zonder problemen.”

Die kwamen er wél voor Vinkesteijn. Of hij nog niet genoeg narigheid had moeten incasseren, sloeg het noodlot nóg een keer toe. Eerder dit jaar werd hij opnieuw getroffen door een hartstilstand. Op de training te midden van zijn teamgenoten. ,,Ik ging knock-out, zo tegen de vlakte. Gevaarlijk natuurlijk en ik had dus ook een hersenschudding. De schok was enorm voor mijn makkers. Mijn broer Bart was er ook bij. Het was zó onverwacht. Gewoon tijdens een warming-up spelletje. Met de ambulance naar het ziekenhuis. Onderzoeken en toen kreeg ik de boodschap dat ik toch geopereerd moest worden. Een hartklep ging snel achteruit.” Een mededeling die insloeg als een bom in huize Vinkesteijn.

PASPOORT Naam: Micha Vinkesteijn. Geboren: 19 juni 1988 in Voorburg. Woonplaats:Leidschendam. Burgerlijke staat: Samenwonend met handbalster Aniek van de Coevering. Beroep:Project Manager bij Westvliet Fitness- & Racketclub. Club: EHC Leidschendam sinds elfde jaar; ook broer Bart handbalt in eerste team.Via schoolhandbal betrokken geraakt bij die sport. Prijzen:J an Alma Cup gewonnen; twee jaar Haagse selectie; promotie met EHC naar eerste divisie.

,,In juni ben ik geopereerd. Een open hartoperatie is niet niks. Ik stond nog voor de moeilijke keuze óf na de operatie mijn hele leven medicijnen gebruiken óf hartkleppen die na verloop van tijd via een operatie toch weer vervangen moeten worden. Ik heb voor het laatste gekozen. De operatie duurde acht uur. Je ligt open en je organen worden uitgeschakeld en kunstmatig in bedrijf gehouden. Ze veranderen het een en ander aan je motortje. Ingrijpend, hoor. Als je wakker wordt, zie je alleen maar slangen en draden en metertjes.”

Mede door de sport bleek Vinkesteijn in goede conditie. ,,De schatting was twee weken in het ziekenhuis, maar ik mocht er na negen dagen uit. Daarna ben ik keihard gaan werken in het revalidatiecentrum. Ik ben nu weer zo goed als fit. Natuurlijk moet ik oppassen met lichamelijke arbeid. Als ik ga fietsen moet ik een hartslagmeter mee hebben. Keepen mag ik niet meer. Dat is jammer, want er was een periode dat ik in de Haagse selectie zat en meetrainde bij Hercules en Hellas omdat ik hogerop wilde.”

,,Nu doe ik andere leuke dingen bij EHC. Ik ben teammanager en ik val soms in als trainer of coach. Dat vind ik leuker dan ik vooraf had gedacht. Niet zeuren wat niet meer mogelijk is. Ik wil laten zien wat ik wél kan. Zo zit ik in elkaar. Kijk, geen facet in mijn leven is gelijk gebleven. Alles is anders. Die klep is geen probleem, maar de aangeboren afwijking blijft het grootste risico. Maar ik geef niet op. Ik wil anderen duidelijk maken, dat je met veel wilskracht een heel eind kunt komen.”

AD SPORT/PETER LOTMAN