Nieuws

Door Frits Feuler –Je moet erbij zijn geweest om het te kunnen geloven. De 136e wedstrijd in het tiende seizoen van de Beneleague, meteen ook de finale tussen OCI Lions en Achilles Bocholt, was er eentje van 18 karaats! Alles wat handbal zo’n dynamische en mooie sport maakt, zat verweven in zestig minuten tempohandbal tussen twee ploegen die elkaar geen duimbreed toegaven. Kon ook niet, want de beide landskampioenen der Lage Landen wilden maar een ding: de eerste prijs van dit seizoen! De ruim duizend toeschouwers in de Alverberg kregen waar voor hun geld en werden op hun wenken bediend. Nadat de kruitdampen waren opgetrokken bleek Bocholt nipt aan de goede kant van de score te staan: 37-38.

Supporters met een zwak hart zouden die zondagmiddag in de Hasseltse sporthal beter hebben kunnen mijden. Vanaf acquit stoomden beide teams in een hoog tempo over dezelfde vloer waarop ze een dag eerder met winst in de halve finales hun plek in de eindstrijd hadden veilig gesteld. Na zes minuten (3-4) was er even rumoer op de tribunes en op de Lions-bank toen Rob Schmeits wat te hardhandig inging op zijn Belgische opponent. De rode kaart kon niet uitblijven, voor de linkshander zat de finale er al vroeg op. Alec Smit kwam als een waardig vervanger en liet zien ook over behoorlijk wat handbalkwaliteiten te beschikken.

De beide supporterskampen kregen nauwelijks tijd om hun vreugde over doelpunt of teleurstelling bij een tegendoelpunt te verwerken. Het spel golfde als een waanzinnige op en neer. “Hier zat vandaag alles in,” gaf Bocholt-coach Bart Lenders na afloop aan. “Spanning echt tot de laatste seconde. Twee ploegen op gelijke hoogte. Ik denk dat wij een wat bredere kern hadden. De laatste tien minuten zag je wel dat mijn ploeg steeds vermoeider werd. Het tempo moest eruit en dat heeft ons gered. Spanning ten top!” Waar menigeen in de vaderlandse handbalwereld nogal verlekkerd uitkijkt naar het oogstrelende tempohandbal van met name de nationale ploeg, bleek dat dus ook het mannenhandbal deze accenten kan zetten. Een genot om als handballiefhebber ook deze andere kant van het mannenhandbal te zien.

De Bocholt-trainer had zijn huiswerk goed gedaan: konden Joris Baart en Joao Ramos een dag eerder nog uit alle standen schieten, ditmaal lag het tweetal wat korter aan de ketting. “We moesten wel,” merkte de oud-international na afloop op. Bocholt had in het eerste kwartier de overhand (5-10) maar zag Lions stap voor stap dichterbij komen. Bij 15-14 kwam Lions voor het eerst op voorsprong. Om en om scorend ging het naar 21-21 halverwege. Na de pauze gingen beide ploegen verder met datgene wat ze goed beheersen: tempohandbal spelen. Mooie treffers, prima combinaties, fantastische aanspeelballen, hoogstaand keeperswerk. Kortom: handbal zoals handbal gespeeld moet worden.

Die 21-21 stand was mede te danken aan de beide doelmannen. Bij Bocholt kwam routinier Bjorn Alberts tot twaalf stops, aan de overkant plakte Luuk Hoiting er nog eens tien bovenop. “Maar het was net niet genoeg! Als ik de laatste twee ballen pak, dan winnen we!” klonk het een beetje sip uit de mond van de Lions-doelman. Dus niet tevreden, is dan de logische wedervraag? “Het heeft de komende dagen even tijd nodig om dit te verwerken. Even afschakelen, de klap komt toch wel hard aan. Waren met z’n allen zo gefocust op dit duel! Bij 32-29 hadden we voordeel maar Bocholt kwam gelijk en ging erover. Toch blijft het een topprestatie met zo’n jonge ploeg. Trots ben ik zeker, maar dat gevoel komt later pas.”

Ook Evert Kooijman deed van zich spreken, zowel in het hart van de defensie als aan overkant aan de cirkel. “Een berenpartij van ons! De focus was goed, alles gegeven. Nu zijn we allemaal kapot. Lichamelijk en geestelijk een dreun. Bij 32-32 hadden we niet meer de macht om door te drukken en moesten we Bocholt laten gaan!”

De kemphanen gaven elkaar qua score inderdaad geen millimeter toe. Een kwartier voor tijd bereikte Lions voor het eerst een ruime marge van drie: 29-26.  Acht minuten lagen de Nederlanders op pole position: 31-28. Maar Bartosz Kedziora en Wout Winters egaliseerden tot 32-32. Vijf minuten voor tijd kon het duel bij 33-35 nog alle kanten op. Niets was beslist. De ingebrachte Ephrahim Jerry tikt tweemaal aan. “Dan komt die hoekspeler (Damian Kedziora, FF) plots inlopen en waren we de controle in de dekking even kwijt,” herinnert Kooijman zich de 34-36. Sneu was het vervolgens dat Alec Smit, bij 35-36, een bal met de voet raakt en een tijdstraf aangesmeerd kreeg. Tot woede van de Lions-bank! Brecht Wertelaers rondde op rechts af voor 35-37, Joao Ramos kogelde meteen de 36^e, op negentig seconden van het einde, langs Alberts. Zou Bocholt dan toch bezwijken? De ploeg hapte naar adem, lag al aan het zuurstofapparaat. Opnieuw was daar Damian Kedziora, met zijn 12^e, voor de alleszins bevrijdende 36-38. Stavast sloot te vroeg af, maar hield de aanval. Ramos mocht voor de statistiek nog een keer aanleggen voor de 37-38 eindstand. Vreugde en verdriet op een paar vierkante meter. Troostende woorden voor de verliezers, strijdliederen en oerkreten bij Bocholt.

Op de Bocholt-bank, tien meter bij de treurende Lions-spelers vandaan, moesten de broertjes Damian en Bartosz Kedziora bijkomen van de geleverde inspanningen. Voor hun ogen feestelijke taferelen met de groen-witte supporters die bij zo’n winstpartij horen. “Man, wat een tempo!” hijgde de bijna 30-jarige Damian. “Ik ben kapot! Een zware wedstrijd, fysiek en mentaal. Ben blij dat het voorbij is. Het had geen twee minuten langer moeten duren, dan waren wij de verliezers geweest!” Zijn broer Bartosz knikt. “We wilden met het tempo van de Lions meegaan. Hun conditie oogde beter, de druk bleef hoog. Verdedigen was ondergeschikt aan aanvallen. Tien minuten voor tijd konden we het bijna niet meer belope, we schakelden een paar tandjes terug. Lions raakte in de war en kon niet meer hun zo sterke eerste en tweede fase spelen. We waren daar clever! Keerpunt in de wedstrijd, denk ik achteraf. Een mooie beloning voor 5, 6 maanden hard werken. Dit is echt een mooiere prijs dan de landstitel die we overigens ook graag willen winnen!”

Ook jongeling Ivar Stavast staarde op de rand van de tribune een beetje wazig voor zich uit. In gedachten verzonken, zoekend naar datgene wat er fout was gegaan. De spelverdeler kon niet een, twee, drie een reden aangeven. “Dat ik goed speelde, is mooi. Maar we hebben wel verloren!” klonk het chagrijnig. “Hier koop je dus niets voor! Konden bij 32-29 niet doordrukken. Ik heb gedroomd van de ‘Cup met de grote oren’ als eerste prijs in mijn carrière. Sta wel met lege handen. Balen!”

Hoitings collega Thijs van Leeuwen kon zijn 30^everjaardag niet opluisteren met een ‘gouden medaille’. “Een uitputtingsslag! Luuk heeft ons op moeilijke momenten in de wedstrijd gehouden. Extreem goed! We hebben dit seizoen veel ingeleverd maar hebben toch veel bereikt met deze groep. Ik heb nu tien zilveren en zes gouden medailles. Maar die van vandaag had ik er héél graag bij gehad. Wat waren we dichtbij!”

Doelpunten: OCI Lions: Evert Kooijman 8, Joao Ramos 7, Joris Baart 5, Lino Janssen 4, Ivar Stavast 4, Ephrahim Jerry 3, Ivo Steins 3, Alec Smit 2, Luuk Hoiting 1.

Achilles Bocholt: Damian Kedziora 12, Brecht Wertelaers 5, Nejc Zmavs 4, Roel Valkenborgh 4, Bartosz Kedziora 4, Serge Spooren 3, Wout Winters 3, Andreas Kittel 1, Miha Pucnik 1, Clem Leroy 1.

Scheidsrechters: Weijmans / Wolbertus